ذخیره گاه های زیست کره

ذخیره گاه های زیست کره
ذخیره گاه زیست کره ( علم حمایت پایدار از محوطه ها )مکان هایی خاص برای آزمایش رویکرد های بین رشته ای برای درک و مدیریت تغییرات و تعاملات بین سیستم های اجتماعی و زیست محیطی( از جمله جلوگیری از تعارض و مدیریت تنوع زیستی ) هستند. 651 ذخیره گاه زیست کره در 120 کشور وجود دارد که 15 ذخیره گاه فرامرزی هستند. ذخیره گاه های زیست کره به شرح زیرند:
-67 ذخیره گاه در 28 کشور افریقایی
-28 ذخیره گاه در 11 کشور عربی
-137 ذخیره گاه در 24 کشور آسیایی و اقیانوسیه
297 ذخیره گاه در 36 کشور کشور اروپایی و امریکایی شمالی
122 ذخیره گاه در 21 کشور امریکای لاتین و کارائیب
اصلی ترین ویژگی های ذخیره گاه زیست کره عبارت اند از:
-دستیابی به سه عملکرد به هم پیوسته: محافظت، توسعه، پشتیبانی
-پشت سر گذاشتن مناطق حفاظت شده و محدود شده سنتی از طریق طرح های منطقه بندی مناسب برای ترکیب هسته ی مرکزی مناطق حفاظت شده با مناطقی که توسعه پایدار توسط مردم محلی تقویت می شود و با شرکت هایی که دارای سیستم مدیریت مشارکتی و نوآورانه هستند.
-تمرکز بر رویکرد های چند ذی نفعی با تاکید خاص بر مشارکت جوامع محلی در مدیریت
-یافتن راه حل تعارضات استفاده از منابع طبیعی
-یکپارچه سازی تنوع فرهنگی و زیستی، به ویژه نقش دانش سنتی در مدیریت اکوسیستم ها
-نشان دادن شیوه ها و سیاست های دقیق توسعه پایدار بر اساس تحقیقات و نظارت های انجام شده
-عمل کردن به عنوان مکان هایی برای آموزش و تعلیم
-مشارکت در شبکه جهانی

ذخیره گاه های زیست کره ی ثبت شده جمهوری اسلامی ایران در یونسکو
ذخیره گاه های زیست کره ی ثبت شده ی کشور ایران تا سال 2015 عبارت اند از :
ارسباران، تبریز، استان آذربایجان شرقی
ذخیره گاه زیست کره ی ارسباران در مرز با ارمنستان و آذربایجان در ارتفاعات قفقاز در شمال ایران قرار گرفته است. این ذخیره گاه کوه ها، علفزارهای کوهستانی، استپ های نیمه خشک، مراتع و جنگل ها، رودخانه ها، و چشمه ها را شامل می شود. ارسباران قلمرو یکی از قدیمی ترین طوایف این کشور به نام طایفه ی قره داغ یا ارسباران است. درحالی که فعالیت های کسب وکار را در مناطق شهری میتوان مشاهده کرد، فعالیتهای اقتصادی در ذخیره گاه زیست کره را عمدتا فعالیت های کشاورزی، دامداری، باغداری، پرورش زنبور عسل، صنایع دستی و گردشگری تشکیل می دهد.
ارسباران منطقه ای کوهستانی با ارتفاعی از 256 تا 2896 متر از سطح دریاست. پوشش گیاهی ارسباران به دلیل منحصر به فرد بودن از اهمیت ویژه برخوردار است. به طور کلی 48 گونه پستاندار، 215 گونه پرنده، 29گونه خزنده، 5 گونه دوزیست و 17 گونه ماهی در زیستگاه های مختلف این ذخیره گاه وجود دارند. بیش از 1000 گونه گیاهی را می توان در این منطقه پیدا کرد که از عصر یخ بندان جان سالم به در برده اند و می توان آن ها را فسیل هایی از زندگی گذشته در نظر گرفت. این ذخیره گاه زیست کره جایگاه اشکال متنوعی از میراث فرهنگی از دوره های گذشته است. یکس از نمونه های بسیار مهم این میراث قلعه بابک (201-233 ق) است. ارسباران قابلیت بالایی برای تحقیقات باستان شناسی در سراسر منطقه دارد.

«پوشش گیاهی»

ارژن، شیراز، استان فارس
ذخیره گاه زیست کره ی ارژن و پریشان در کوه های زاگرس در ارتفاعات قفقاز _ ایران واقع شده و علاوه بر سفره های اب زیر زمینی شامل زیست گاه های آبی نیز می شود. تنوع غنی در پوشش های گیاهی و جانوری نتیجه ی تفاوت چشمگیر در ارتفاع در سراسر ذخیره گاه است. معیشت افرادی که در این منطقه زندگی می کنند با فعالیت های کشاورزی، دامداری و بافت فرش و همچنین واگذاری زمین برای فعالیت های صنعتی تامین می شود. ذخیره گاه زیست کره ارزن و پریشان اقلیم و ارتفاعی (800 تا 2400 متر) کاملا تفاوت دارند. این تفاوت منجر به تنوع شرایط زندگی و زیست گاه در منطقه شده است. به نحوی که این منطقه شامل جنگل های زاگرس در مناطق مرکزی و جنوبی، ارتفاعات میان کتل و تالاب ارژن و پریشان است. وجود این دو تالاب طیف گسترده ای از گونه های آبزی جانوری و گیاهی را در منطقه پدید آورده است. مطالعات اخیر در استان فارس 2253 گونه گیاهی و 398 گونه جانوری (شامل 60 گونه پستاندار، 43 گونه ماهی، 41 گونه خزنده و 4 گونه دو زیست) را در منطقه شناسایی کرده است. جمعیت روستایی ساکن به طور عمده از سه طایفه ی عرب و ترک هستند. کشاورزی فعالیت اصلی اقتصادی در منطقه است، در حالی که افرادی که در نزدیکی تالاب زندگی می کنند به ماهیگیری سنتی و کسانی که در لبه شرقی تالاب ساکن اند به پرورش دام و تولید محصولات لبنی مشغول اند. تغییر کاربری زمین برای کشاورزی، تخلیه ی آب های زیر زمینی، چرای بیش از حد و شکار و ماهیگیری غیر قانونی از مشکلات بزرگی هستند که ذخیره گاه زیست کره با آن ها روبه روست.

«پوشش گیاهی»

گنو، بندرعباس، استان هرمزگان

ذخیره گاه زیست کره ی گنو در جنوبی ترین بخش کوه های زاگرس، نزدیک به خلیج فارس و ذخیره گاه زیست کره ی حرا قرار دارد. رشته کوه ها 3000 متر از سطح دریا ارتفاع دارند و اقلیم گرم و مرطوب خلیج فارس را از بیابان خشک مرکزی ایران جدا می کنند. در حالی که دره ها جایگاه چشمه های آب گرم متعددی هستند، شرایط پوشش گیاهی و خرده اقلیم ها همراه با افزایش ارتفاع در سراسر ذخیره گاه زیست کره متفاوت است. ذخیره گاه زیست کره به وسیله کوه های گنو تشکیل شده است. دامنه های کم ارتفاع و دشت های جنوب و شرق ذخیره گاه و تپه های کم ارتفاع شمال و غرب آن رااحاطه کرده اند. آب و هوا خشک است، اما در ارتفاعات 2300متر از سطح دریا به اقلیمی نیمه خشک و سرد تبدیل می شود. چندین گونه گیاه بومی در این منطقه وجود دارد. تنوع بالایی از گونه های پرنده ( کرکس ریشدار، تیهو ) و همچنین گونه های پستاندار در معرض خطر همانند پلنگ و گرگ خاکستری در این منطقه یافت می شوند. فعالیت اصلی روستاییان، کشاورزی باغداری و پرورش دام است. هشت زیارتگاه مذهبی در این ذخیره گاه وجود دارد. این مکان مورد احترام مردم اند و زائران را از مناطق اطراف به سوی خود جذب می کنند. کاشت درختان میوه مانند سیب، لیمو و نخل محیطی دلپذیر برای جذب گردشگران ایجاد کرده است.

«پوشش گیاهی»

مساحت: ۴۳۰۰۰ هکتار
موقعيت: ذخیره گاه زیستکره گنو توسط کوه گنو احاطه شده است. کوهستانی تک و مجزا که از خلیج فارس سر برافراشته و در ۳۰ کیلومتری شمال غربی بندر عباس، در طول جغرافیایی ۲۷ درجه و ۱۸ دقیقه تا ۲۷ درجه و ۲۹ دقیقه و عرض جغرافیایی ۵۵ درجه و ۵۶ دقیقه تا ۵۶ درجه و ۱۸ دقیقه در استان هرمزگان واقع شده است.
نوع كاربرد گونه گياهي
دارويي Zhumeria majdae
دارويي Abutilon hirtum
دارويي – غذايي Amygdalus scoparia
دارويي A . wendelboi
دارويي Teucrium polium
دارويي Achillea wilhelmsii
دارويي Adiantum capillus – veneris

«پوشش گیاهی»

ذخيره گاه زيستكره گنو
اين ذخيره گاه در اقليم حياتي : پالئاركتيك
بيوم : مناطق كويري و نيمه كويري زمستان سرد
پروانس جغرافيايي زيستي : كوير هاي ايران – آناتولي ( 8-20-2 )قرار دارد .
نوع زيستگاه
1. مناطق كوهستاني از ارتفاع 1000 – 2340 متر ( شيبهاي صخره اي و سنگي  شكاف صخره ها )
2. دره ها
3. خاكهاي ماسه اي
در ميان گياهان فهرست فوق گياه Zhumeria majdae  داراي ارزش و جايگاه ويژه اي در تنوع زيستي جهان است . اين گياه منو تيپيك است و تنها رويشگاه آن در سراسر جهان منطقه حفاظت شده گنو و منطقه كوچكي در 100 كيلومتري شمال بندر عباس (قطب آباد ) مي باشد . از اين رو حفاظت از اين گونه گياهي كه تعداد افراد آن نيز محدود است بسيار حائز اهميت مي باشد .

گلستان، گلستان، استان گلستان
ذخیره گاه زیست کره ی گلستان در شمال ایران، در شرق کوه البرز واقع شده و بخشی از ارتفاعات قفقاز_ ایران را تشکیل می دهد. ذخیره گاه بین منطقه نیمه مرطوب و نیمه خشک خزر قرار گرفته است. این منطقه شامل جنگل های معتدل بارانی، زمستان های سرد و اقلیم نیمه بیابانی و کوهستانی است. طیف گسترده ای از زیستگاه ها و تنوع زیستی غنی را می توان در این زیست کره یافت.
چشم انداز این ذخیره گاه از کوه های خشک و صخره ای ، دره ها، کوهپایه ها، جنگل ها و استپ های کوهستانی تا دشت هایی خشک و مسطح در شرق تغییر می کند. اگر چه ذخیره گاه در بخش غربی جنگل های هیرکانی واقع شده، اما آب و هوای آن به شدت تحت تاثیر بادهای مرطوب و غربی دریای خزر قرار می گیرد. بارش های کوهستانی رطوبت منطقه را افزایش می دهند. ذخیره گاه طیف گسترده ای از زیستگاه ها، تنوع منحصر به فردی از پوشش های گیاهی و جانوری را در بر می گیرد. از جمله 15 گونه پرنده، 54 گونه خزنده و دوزیست، 8 گونه ی بزرگ از گوشت خواران مانند پلنگ، خرس قهوه ای و بیش از 1366 گونه گیاهی که 30 گونه ی آن بومی اند.
هیچ یک از جوتمع محلی در مرکز این منطقه زندگی نمی کنند. ذخیره گاه زیست کره ی گلستان شامل تنوع قومی گسترده ای از ترک، فارس و کرد است. فعالیت اصلی آن ها کشاورزی، پرورش حیوانات، باغداری، صنعت، تولید ابریشم و گردشگری است. مکان های فرهنگی مهم این منطقه عبارت اند از: مقبره سلطان (یکی از صوفیان مورد احترام مردم محلی خصوصا ترکمن) و بخشی از دیوار تاریخی گرگان. سه استراحتگاه و دو موزه ی حیات وحش پذیرای گردشگران( عموما ایرانی) و بازدید کنندگانی هستند که با اهداف آموزشی، علمی و تفریحی به منطقه سفر می کنند.

«پوشش گیاهی»

حرا، بندعباس، استان هرمزگان
ذخیره گاه زیست کره ی حرا در رودخانه ی مهران در جنوب ایران، نزدیک تنگه ی خوران، بین جزیره ی قشم و خلیج فارس واقع شده است. به دلیل وجود اکوسیستم مانگرو حرا، که اکوسیستمی خاص در مناطق استوایی است. این ذخیره گاه محوطه ای از تنوع زیستی است. در مرکز این ذخیره گاه، منطقه ی دریایی وجود دارد.
ویژگی عمده ی توپوگرافی منطقه شامل تالاب همراه با مجموعه ای از جزایر کوچک (تپه های گلی)، جنگل های مانگرو، باتلاق های جزرومدی و پناهگاه های ساحلی کم عمق است. این ذخیره گاه همچنین میزبان بزرگ ترین اکوسیستم مانگرو حرا در امتداد خط ساحلی خلیج فارس است. گونه ای از مار خشک زی در ساحل شمالی و لاک پشت منقاردار در معرض انقراض نیز در آب های ساحلی این منطقه یافت شده اند. تنگه ی خوران، که ذخیره گاه در آن قرار دارد، زیستگاهی را برای مراغ های ماهی خوار در طول ماه های زمستان و محل دائمی را برای تغذیه لاک پشت های سبز فراهم کرده است، هر دو گونه در سطح جهانی در معرض خطرند.
مردم محلی به طور عمده مشغول تجارت اند، اگر چه فعالیت های دیگری چون کاشت نخل، پرورش حیوانات، ماهیگیری و ساخت کشتی در منطقه وجود دارد. کمبود آب شیرین و نفوذ آب شور از فعالیت های کشاورزی در نزدیکی خط ساحلی جلوگیری می کند. طرح توسعه جزیره قشم، فعالیت های چوب بری برای تامین سوخت توسط مردم محلی، چرای بیش از حد و شکار و ماهیگیری غیر قانونی از جمله مشکلاتی هستند که این ذخیره گاه باآن روو به روست. روستای لافت یکی از قدیمی ترین روستاها در این منطقه است و با تاریخ جزیره ی قشم پیوند نزدیکی دارد. آثار تاریخی منطقه شامل قلعه ی نادری، لنگر گاه قدیمی و معماری سنتی است که همگی نشان دهنده ی قدمت روستا هستند.

«پوشش گیاهی»

کویر، گرمسار، استان سمنان
ذخیره گاه زیست کره ی کویر در کویر آناتولی ایران قرار دارد. دشت کویر عمدتا از دشت های سیلابی و رشته کوه های کوتاه تشکیل شده و با داشتن پوشش گیاهی خشک و نیمه خشک بیابانی و تجمع استپ ها متمایز شده است. ذخیره گاه زیست کره ی کویر واقع در جنوب شرقی کلان شهر تهران و شامل بخش هایی از حوضه ی بزرگ دریاچه ی نمک و دشت کویر است. این ذخیره گاه نمونه ای از مراتع استپی آسیای مرکزی است که به عنوان بیابان طبقه بندی می شود. منطقه ی مرکزی قدیمی ترین سنگ های دوره ی پر کامبرین و همچنین آتش فشان های فعال و نیمه فعال را شامل می شود. 205 گونه ی گیاهی در ذخیره گاه شناسی شده اند که 35 گونه از آن هابومی اند. براساس مطالعات اخیر، 31 گونه پستاندار، 131 گونه پرنده، 20 گونه خزنده و تنها یک نوع دوزیست (گونه ای وزغ) در منطقه وجود دارد. این ذخیره گاه زیستگاه اصلی گورخر ایرانی است، اما این گونه به دلیل شکار از اواخر دهه ی 1970 به بعد در معرض انقراض است.
اگر چه جوامع مهاجر به طور سنتی از چراگاه ها استفاده می کنند، ولی مردم محلی در مرکز و منطقه ی حائل ذخیره گاه زندگی نمی کنند. برخی شهر های حاشیه ای این ذخیره گاه به دلیل نزدیکی به پایتخت رشد سریع جمعیت داشته اند. مهم ترین طایفه های ساکن در این منطقه عبارت اند از طوایف علیخانی، اصلانلو، هداوند، کاتی و کله کوهی. مردم این منطقه از طریق پرورش احشام، کشاورزی، باغداری و فروش صنایع دستی امرارمعاش می کنند. احشام جوامع عشایر در هسته ی مرکزی این منطقه چرای فصلی می کنند.

«پوشش گیاهی»

دریاچه ی ارومیه، ارومیه، استان آذربایجان غربی 
ذخیره گاه زیست کره ی دریاچه ی ارومیه در دریاچه ارومیه در شمال ایران واقع شده است و بخشی از ارتفاعات قفقاز _ ایران را تشکیل می دهد. در حالی که این ذخیره گاه جایگاه جنگل های پسته و تجمع استپ های آرتمیزیا است، پهنه های نمکی نیز در اطراف ساحل دریاچه دیده می شود. زیستگاه های دیگری از جمله تالاب، مصب رودخانه ها، خاک های شنی و سواحل در این ذخیره گاه وجود دارند. ذخیره گاه زیست کره ی دریاچه ی ارومیه یکی از مهم ترین و با ارزش ترین اکوسیستم های آبی در کشور است. این دریاچه با تالاب های اب شیرین متعددی احاطه شده است که از نظر محیط زیست منطقه با اهمیت است. دریاچهٔ ارومیه یکی از بزرگترین دریاچه ها از نوع خود در کشور است و به دلیل ارزش های منحصربه فرد طبیعی و زیست محیطی خود جزئی از فهرست تالاب های کنوانسیون رامسر است. حدود۱۷۷ گونهٔ گیاهی در سراسر ذخیره گاه و نزدیک به ۱۷۴ گونهٔ گیاهی در جزیره شناسایی شده اند. دریاچه و تالابهای اطراف آن زیستگاه اصلی جلبک های بزرگ است.
که نقش مهمی در زنجیرهٔ غذایی دریاچه دارند. به همین دلیل در طول ماههای ،زمستان، دریاچهٔ ارومیه میزبان بسیاری از پرندگان مهاجر است. علاوه براین، جزیرهٔ دریاچه ی ارومیه زیستگاهی را برای پرورش فلامینگو و پلیکان سفید فراهم می کند، در حالی که 11 گونه پرنده آبزی که در منطقه یافت شده اند در معرض خطر انقراض قرار دارند. جزایر جنوبی نیز زیستگاهی را برای دو نمونه در معرض خطر فراهم می کند: خرس زرد کم رنگ ایرانی و گوسفند وحشی ارمنی. بخش مرکزی و حائل ذخیره گاه زیست کره ی دریاچه ی ارومیه فاقد سکنه است. بیش از 70 درصد جمعیت ساکن ترک هستند، در حالی که 7 درصد را کردها و مابقی را گروه های قومی دیگر تشکیل می دهند. مردم منطقه به کشاورزی، باغداری، پرورش حیوانات، صنایع دستی، پرورش زنبور عسل، کار در معدن و صنعت مشغول اند. استخراج نمک با روش های سنتی و بوم گردی فعالیت های عمده ی اقتصادی در منطقه است.

«پوشش گیاهی»

میانکاله، بهشهر، استان مازندران 
ذخیره گاه زیست کرهٔ میانکاله در بخش جنوب شرقی دریای خزر واقع شده است. زیستگاه های عمدهٔ این منطقه عبارت اند از: تالاب، گل ولای و ساحل شنی، آب های دریایی کم عمق، اراضی ماندابی جنگلی، درختچه های تمشک، جنگل های گز و مناطق کشاورزی. میانکاله در سال ۱۹۷۵ در فهر ست تالاب های کنوانسیون رامسر ثبت شده است. حدود ۱۰۹۲۰۰ ترکمن و ایرانی به صورت فصلی در این ذخیره گاه زندگی می کنند (۲۰۰۰). منابع اصلی درآمد آنها از کشاورزی، باغداری، پرورش حیوانات، صنایع دستی، قالی بافی، پرورش سنتی مرغ خانگی و گردشگری است. چرای بیش از حد، شکار، ماهیگیری و قایق رانی غیرقانونی، جنگل زدایی و گسترش روستاها بدون برنامه ریزی مدیریت از عمده مشکلاتی هستند که این ذخیرہ گاہ با آنها مواجه است.

«پوشش گیاهی»

توران، شاهرود، استان سمنان

ذخیره گاه زیست کرهٔ توران واقع در بیابان آناتولی ایران، به خوبی پوشش گیاهی خشک و نیمه خشک بیابانی را نشان می دهد. این ذخیره گاه شامل زیستگاه هایی از جمله نمک، گچ، کوهستانی، سنگ و شن است و با ارتفاعی بیش از ۲۲۰۰ متر از سطح دریا، زمین های پست از جنس رس و کوه های منطقه را پوشش می دهد. حدود ۱۰۷۰۰ نفر در این ذخیره گاه زیست کره زندگی می کنند (۲۰۰۰) که امرارمعاش آن ها بیشتر بر کشاورزی، پرورش حیوانات، باغداری، بافت فرش متکی است. بیشترین اثرات انسانی در این اکوسیستم ناشی از چرای بیش از حد حیوانات خصوصاً شتر، شکار غیرقانونی و قطع درختان برای تامین سوخت است.

«پوشش گیاهی»

دنا، استان کهکیلویه و بویراحمد
ذخیره گاه زیست کره ی دنا در کوه های دنا در کوه های زاگرس مرکزی ایران با شیبی بیش از 60 درصد قرار دارد. در قله ی کوه، که تغییرات دما معمول است، افت دما تا 25 درجه ی سانتی گراد در زمستان ها دور از انتظار نیست. در طول فصل زمستان، وجود برف بر روی رشته کوه ها متداول است به طوری که در طول تمام سال نیز قله های بلندتر پوشیده از برف باقی می مانند. منطقه شامل اکوسیستم، گونه ها و تنوع ژنتیکی چشمگیری در سطح جهانی است. این منطقه با دارا بودن شرایط توپوگرافی و آب و هوایی شدید، منجر به ایجاد اکوسیستم ها و زیستگاه های مهمی در سراسر این منطقه ی جغرافیایی کوچک شده است. دنا جایگاه طیف گسترده ای از گونه های گیاهی و چندین گونه ی در معرض خطر و بومی پستاندار است. گونه های بلوط در ارتفاعات، و پسته و بادام در ارتفاعات پایین تر یافت می شوند. همچنین گزنه ها، درختان گردو و گلابی در این منطقه ی زیست محیطی پراکنده شده اند. انواع مختلفی از جانوان از جمله خرس قهوه ای، عقاب، گرگ، انواع مختلف گربه ی وحشی از جمله کاراکال، سیاه گوش و پلنگ و بز وحشی در این منطقه زندگی می کنند. از سوی دیگر بسیاری از رودخانه های بزرگ از جمله کارون، دنا و کرخه که از این منطقه سرچشمه گرفته اند به خلیج فارس و دریای عمان سرازیر می شوند. آبشار، برکه ها و دریاچه های دیدنی، زیبایی این چشم انداز کوهستانی را دو چندان کرده است.
دنا در مرز سه استان غربی کشور واقع شده و در سال 2006 تعداد ساکنان 27197 نفر تخمین زده شده است. این منطقه تحت نظارت استان کهکیلویه و بویراحمد است. ذخیره گاه زیست کره ی دنا به ویژه یکی از اولین زیست گاه های فرهنگی جهان از نظر اهلی کردن گیاهان و چهارپایان از 10 هزار سال پیش بوده است. تا به امروز اکثر قریب به اتفاق مردم این منطقه به شیوه ی عشایری زندگی می کنند. جوامع چادرنشین که به سبب زبان، فعالیت های تولیدی سنتی (از جمله گله داری، شکار، تولید غذا، لباس، جشن ها، رقص، بافندگی و دیگر صنایع دستی) و برخورداری از دانش مهاجرت فصلی و طولانی در منطقه متمایزند از جمله تنوع های فرهنگی منطقه محسوب می شوند.

«پوشش گیاهی»

تنگه ی صیاد و سبز کوه، استان چهارمحال و بختیاری
ذخیره گاه زیست کره ی تنگه ی صیاد و سبزکوه در جنوب شرقی استان چهارمحال و بختیاری واقع شده است. نشست زمین، فعالیت های زمین شناسی و ذوب یخ ها تالاب های بسیاری را در منطقه پدید آورده است که محل زندگی نمونه های جانوری نادری همچون گربه ی وحشی و نوعی از افعی سمی است. بر اساس تحقیقات انجام شده، 22 گونه ماهی شامل اردک ماهی و گربه ماهی بین النهرینی در رودخانه ی کارون یافت شده اند که از این منطقه عبور می کنند. در طول فصل های سرد، بوته زارهای منطقه پذیرای پرندگان مهاجری از جمله لک لک سفید و فلامینگوهای بزرگ است. وجود چندین رودخانه و چشمه در این منطقه منجر به افزایش توسعه ی کشاورزی و دام پروری شده است. همچنین صنایع دستی محلی مانند فرش، نمد، فرش دوری (فرشی از جنس پنبه منشا گرفته از هندوستان) و جشنواره های محلی از جمله قابلیت های توسعه ی گردشگری در منطقه اند.
چشم انداز اصلی این ذخیره گاه از حیث ارتفاع و تراکم پوشش گیاهی بسیار متمایز است. بر طبق تحقیقات انجام شده در منطقه، هر هکتار از این منطقه از لحاظ غنای تنوع گیاهی و حیات وحش 180 بار با ارزش تر از میانگین کل مناطق در ایران است. همچنین این منطقه با وجود آبشار، تالاب و چشمه های فراوان منطقه ای کوهستانی است که به عنوان حوضچه ی دائمی رودخانه ی کارون، بزرگترین رودخانه در ایران، عمل میکند. در حالی که درختان پسته ی وحشی و بادام در ارتفاعات پایین تر یافت می شوند، گونه های مختلف بلوط ارتفاعات را پوشانده است. درختان سدر، گردو و گلابی نیز در این منطقه پراکنده شده اند. بیش از 450 گونه گیاهی در ذخیره گاه وجود دارد. وجود انواع اکوسیستم ها، جمعیت جانوری با ارزشی را نیز ایجاد می کند که شامل 27 گونه پستاندار (از جمله خرس قهوه ای سوریه ای، کفتار راه راه)، 147 گونه پرنده (از جمله فلامینگوی بزرگ، لک لک سفید)، 26 گونه خزنده و دوزیست (از جمله مارمولک چشم ماری) و 24 گونه ماهی ( از جمله گربه ماهی بین النهرین) است. تالاب چغاخور به عنوان یکی از تالاب های کنوانسیون تالاب های رامسر بر گزیده شده است.
سطح بالایی از منابع طبیعی، طایفه های ترک، لر، بختیاری و عرب را به این منطقه کشانده است که برخی از آنها به شیوه ی زندگی عشایری در نقاط مختلف ذخیره گاه زیست کره ی تنگه ی صیاد و سبز کوه مشغول اند. این امر منجر به استفاده از مراتع، زمین های کشاورزی و باغ های میوه برای گذران زندگی طایفه ها شده و به زندگی اجتماعی – اقتصادی مردم و روستاها کمک کرده است. اسناد تاریخی نشان می دهد که قبل از مهاجرت آریایی ها و سکونت لرها در منطقه، کاسی ها و عیلامی ها در آن سکونت داشته اند. از حفاری های محلی بقایای دوره های پالئوتیک، مزولیتیک، نئولیتیک به دست آمده که قدمت ان ها به 40 هزار سال پیش بر می گردد. سایر بقایای تاریخی شامل قلعه ها و سازه هایی است که به دستور خان های بختیاری ساخته شده اند.