از جاذبه های گردشگری چابهار می توان به بقعه ی سید غلام رسول اشاره نمود.
یکی دیگر از جاذبه های تاریخی شهر چابهار آرامگاه سید غلام رسول است، این آرامگاه در پنج کیلومتری شمال غربی چابهار و در بلوار شهید ریگی واقع شده است. این آرامگاه با شماره ثبت ملی 1559/3 در فهرست آثار ملی ثبت شده است. پیشینه این اثر به سال 465 هجری قمری بازمی گردد. نام اصلی شخص آرمیده در آرامگاه، سیدنا محمد بوده که وی پیروی مذهب شیعه و مورد توجه شیعیان هندی بوده است، همین امر موجب شد که بنا در سالهای بعد تحت تاثیر معماری هندی دستخوش تغییراتی شود.
روایت است که سید غلام رسول در پی ازدواج با دختری ایرانی روانه ی چابهار می شود. اما در شب عروسی دچار بیماری شده به گونه ای که در بستر مرگ می افتد. وی در بستر مرگ وصیت میکند تا به جای عزاداری به مدت ده شبانه روز به جشن و پایکوبی بپردازند. این مراسم سالانه از 15 ذی القعده به مدت ده روز انجام میشد که هم اکنون برگزار نمی شود.در این مراسم در حالی که زنان پیر در درون آرامگاه به دعا می پرداختند زنان و مردان جوان در محوطه پیشخوان به رقص و پایکوبی مشغول می شدند. در کتاب فرهنگ مردم بلوچ نوشته عبدالله ناصری آمده‌است: «در مورد صاحب مزار دو عقیده وجود دارد یکی آنکه معتقدند این مزار از آن عارف وارسته و مرد حقی است به نام سید عبدالرسول و این زیارتگاه مردم شیعه چابهار است و افراد غیر شیعه هم از شیعه‌های این سرزمین پیروی می‌کنند. بعضی دیگر بر این باورند این مزار یک (لوطی) است مطرب‌های دوره‌گرد را لوطی می‌نامند. اما گویند صاحب این آرامگاه شب عروسیش فوت نموده و هر ساله معتقدین به او در سالروز مرگش که در روز آخر ماه ذی‌القعده به مدت ۷ روز با ساز و دهل و آوازخوانی و رقص و پای کوبی می‌کنند. این مراسم از دو جهت انجام می‌شود. یکی این که لوطی فوت شده چون عمرش را به شاد کردن مردم گذرانده وصیت کرده که پس از مرگش نیز در کنار مزارش رقص و پای کوبی و در حقیقت مراسم شادی بر پا شود. و خواسته‌است تأثیر وجود خود را در شادمانی مردم پس از مرگش نیز حفظ کند. دیگر اینکه این شخص که در شب عروسیش فوت کرده بسیار مجرب و مورد توجه افراد طائفه اش بوده و چون عروسی نافرجامی داشته و حسرت بگور برده‌است. دوستدارانش هر ساله در سالروز مرگش برای او جشن عروسی می‌گیرند و یاد عروسی او را زنده می‌دارند. البته چون پیروان صاحب مزار شیعه مذهب هستند در ماه محرم نیز مراسم سوگواری و روضه‌خوانی در این آرامگاه بر پا می‌شود.»
از ویژگی های ظاهری این بنا میتوان به دیوار های سفید رنگ به سبک معماری هندی که دروازه ورودی آن در ضلع غربی بنا واقع گردیده‌است اشاره کرد. پس از درب ورودی صحن بزرگ حیاط مشاهده می‌شود امامزاده در ضلع غربی حیاط واقع گردیده‌است. بر پیشانی ورودی بنا تزئینات نقاشی الوان با طرحهای نقوش ستاره‌های مشبک وجود دارد. ظاهراً نمای دور تا دور داخل ساختمان دارای نقاشی بوده‌است و کلمات لا اله الا الله، یا محمد و یا علی و… نقاشی از گل در دیوارها جلب توجه میکند. فرم آن طوری است که نشان می‌دهد این اثر در روزگار سلجوقی ساخته شده و در دوره صفویه نیز طرحهای نقاشی بر روی دیوارها تعبیه گشته‌است. روبروی آرامگاه صفحه‌ای به بلندی یک متر و چهار پله قرار دارد که بر روی آن آرامگاه واقع شده‌است. در قسمت شرقی صفحه آرامگاه (آرامگاه) یک پیشخوان با سقف تیرهای چوبی و حصیری و چند ستون چوبی است. که با پنج پله به حیاط متصل می‌شود. پیشخوان پیشینهٔ چندانی ندارد، ساقه گنبد استوانه‌ای است و سقف گنبد از درون با گچ سفید شده و بنا کاملاُ یک بنای خاص ایرانی و از معماری سلجوقی الهام گرفته‌است. آرامگاه در میان بنا واقع گردیده و بر روی آن یک صندوقچه و بالای آن یک جعبه چوبین با تزئینات مختلف هندسی قرار دارد، گورستان در سوی شرق بنا قرار دارد.
دیدگاهتان را بنویسید