تاریخچه فارس

 «پارس» نام یکی از اقوام آریایی است که راه خود را از کرمان به سوی فارس پیش گرفتند و چون مرکز فارس منابع آب بیشتری نسبت به نقاط دیگر فارس داشت، این منطقه را برای زندگی انتخاب کردند و نام خود را بر این سرزمین نهادند.

پارس ها نخستین بنیادهای تمدنی خویش را در همین سرزمین پی ریختند و به برپایی امپراطوری بزرگ هخامنشی همت گماشتند؛ و در پاسارگاد، استخر و تخت جمشید، سه شهر بزرگ و پر رونق آن روزگار، بساط فرمانروایی خویش را بر جهان آن روز گسترانیدند.

«ساسانیان» نیز از آنان پیروی کردند؛ «اردشیر بابکان» بنیان گذار ساسانیان، شهر فیروزآباد در جنوب فارس را به پایتختی برگزید؛ چنان که هنوز هم خرابه های کاخ اردشیر در آن جا برپا است. آثار بسیاری از هخامنشیان و ساسانیان و اندکی از آثار اشکانیان در فارس، پشتوانه غنی فرهنگ این استان به شمار می رود.

واژه «پارس» پس از چندی، نام سراسر کشور ایران گردید و به صورت<PERSIA> (نگلیسی)، < PERS> یا <PERSIAN> (فرانسه)، و با اندکی اختلاف به زبان های غیر ایرانی راه یافت. <فارسی>، عربی شده واژه پارس است که نام امروزی این استان می باشد. با ظهور اسلام، مردم فارس دین اسلام را  پذیرفتند : پارسیان افتخار دارند که حضرت محمد (ص) درباره ایشان چنین فرمودند: حتی اگر دانش در آسمانها باشد مردان فارس آن را به دست می آورند.» و با همین پشتوانه است که فارس  را مهد تمدن و پایتخت فرهنگی ایران نامیده اند.