بنای هفت تنان شیراز

بنای هفت تن
دراین بقعه، هفت نفر عارف درویش در خاک  آرمیده اند. در حیاط این بقعه ، انواع درختان سرو، نارنج و کاج  وجود دارد که سن بر حی از آن ها به ۲۰۰ سال هم می رسد. ساختمان زیبایی شمال باغ از دوران کریم خان زند بر جای مانده که ایوانی در میان و دو اتاق در دو سوی آن قرار دارد. در تاقچه های ایوان، پنج صحنه ی زیبا به تصویر کشیده شده که شاه کارهای نقاشی اصیل ایرانی است. این صحنه ها عبارت اند از:
1- درویشی کهن سال که می گویند * شیخ صفی الدین اردبیلی است؛
۲ – حضرت موسی (ع) در حال چوپانی؛
۳- شیخ صنعان و دختر نصرانی؛
4- قربانی شدن اسماعیل به دست حضرت ابراهیم:
۵- چهره ی شاه عباس کبیر. (برخی نیز آن را حافظ یا سعدی می دانند).
غیر از پنج صحنه ی مزبور، بر در و دیوار ایوان، نقش و نگارهای ظریف و رنگارنگ گل و بوته نیز دیده می شود. در جلو عمارت، حوضی سنگی وجود دارد که در قدیم با آب رکن آباد پر می شده است. سطحی پایین تر حوض، هفت مزار هم اندازه  نوشته ای در کنار هم قرار دارد که از آن هفت درویش بی نام و نشانی است که در روزگاران پیشین در این جای گاه که باغ و خانقاهی بوده است به عبادت و ریاضت می پرداخته اند. هرگاه که مرگ یکی از آنها فرا می رسیده است، دیگران اور را بله خاک می سپرده اند. آخرین نفر چون از مرگ خورد آگاه می شود، غسال شهر را خبر می کند و می گوید: «ما هفت نفر بودیم که شش نفرمان یکی یکی جهان را بدرود گفته و به جهان دیگر پا نهادند و من تنها ماندم؛ حال که مرگ من نیز فرا رسیده است، تو را احضار کردم و قبر خود را نیز در سمت پایین پای نفر ششم حفر کرده ام. بدن مرا
غسل بده و در آن جا دفن کن.»

فارسنامه ناصری می نویسد:
«گفته اند این هفت تن از اولیاء بودند. مردم در طلب باران و استجابت دعا در این مکان روند».
در قدیم اطراف این مکان قبرستان قدیمی بوده و آب انبار و کاروان سرای کوچکی نیز وجود داشته است که خرابه های آن ها هنوز باقی است. در دهه ی اخیر، اداره ی کل میراث فرهنگی فارس این مکان را به «گنجینه ی سنگ های تاریخی» تبدیل کرده است و نمونه هایی از سنگ نوشته های باستانی مربوط به سده های سوم تا یازدهم هـ.ق در آن نگهداری می شود. نوشته های این سنگ ها با انواع خطوط کوفی، ثلث، نستعلیق، نسخ، دیوانی و … است. عمارت هفت تن در تاریخ ۱۵ دی ماه ۱۳۱۰ خورشیدی با شماره ی 74 در فهرست آثار تاریخی ایران ثبت شده است.