شیراز دارای مساجد زیبا و بی نظیری است؛ به همین دلیل یکی از لقب های آن، شهر مسجدها می باشد. کاشی های زیبا، مناره های بلند، ستون های پیج در پیچ و شیشه های رنگی، فضای معنوی مسجد را به چشم اندازی زیبا تبدیل کرده اند.
بی گمان اگر مسجدها از شیراز گرفته شوند، نیمی از زیبایی و قداست آن از بین خواهد رفت. مسجدهایی که هر کدام جای گاه هزاران انسان وارسته در طول حیاتشان بوده که در هم چنان جاودان باقی خواهند ماند. اگر چه در این فصل بیشتر به مساجد تاریخی شیراز پرداخته ایم، اما در سال های اخیر نیز مساجد و حسینیه های زیبا و هنرمندانه ای در جای جای شهر ساخته شده است؛ اگرچه هیچ کدام، از لحاظ هنری به پای مساجد تاریخی نمی رسند. شادروان علی سامی در کتاب شیراز شهر جاویدان، بحث زیبایی مبنی بر دلیل ساخت مساجد توسط فرمان روایان دوره ی اسلامی آورده است که عین آن در این جا نقل می شود: سبب توجه سلاطین و امرای گذشته به احداث مسجدهای بزرگ و باشکوه مدارس، بیستر از دو لحاظ بوده است:
– یکی آن که ساختمان پرستش گاه ها، سنت دیرینه ی کشورهای باستانی خاورزمین و مخصوصاً ایران بوده و در صدر اسلام، این سنت از جهت اجرای مراسم مذهبی محکم تر گردید؛
– دیگر آن که مسجدها و مدرسه ها، علاوه بر انجام تشریفات و اجرای اعمال دینی، مرکز اجتماعی مردم و اخذ تصمیمات سیاسی و اجتماعی و بحث و فحص و وعظ و تدریس نیز بوده و بسیاری از قضات و مدرسین عالی مقام، امور قضایی و حوزه های درسی و علمی خود را در این مساجد تشکیل می داده اند. حوزه های درسی نیشابور و بلخ و هرات و بغداد و شیراز معروف بوده و در اکثر تاریخ های قدیمی به آن ها اشاره شده است. از قرن سوم هجری به بعد در شهرهای معروف ایران، مدارس بزرگ و مجللی نیز ساخته شد و مساجد و مدارس توأماً محل تدریس و بحث اجتماعات بوده است.» در شیراز مساجد بزرگ و زیبایی ساخته شده است که عبارت اند از: مسجد جامع عتيق، مسجل نو (شهدا)، مسجد نصیرالملک، مسجد مشیرالملک، مسجد بردی و . . . که در مقالاتی جداانه به شرح هر کدام می پردازیم .
دیدگاهتان را بنویسید